Από τη διεθνή παιδούπολη Πεσταλότσι του Νικηφόρου Βρεττάκου, αφιερώνω ένα μικρό απόσπασμα, σ’ όλους τους εκπαιδευτικούς, που εργάζονται ακόμα με πείσμα, συνείδηση και όραμα, άσχετα κι αν τους αποκαλούν: «Οι τρελοί του χωριού»!
Γράφει η Σοφία Περβανά
Το παιδί με τη σάλπιγγα
Αν μπορούσες να ακουστείς / θα σου έδινα την ψυχή μου / να την πας ως την άκρη του κόσμου. / Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα / αναμμένα για τα Χριστούγεννα – στο τζάκι / του νέγρου ή του Έλληνα χωρικού. / Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά, στα / παράθυρα των φυλακισμένων. / Εγώ μπορεί και να μην υπάρχω ως αύριο. / Αν μπορούσες να ακουστείς / θα σου έδινα την ψυχή μου να την κάνεις / τις νύχτες ορατές νότες, έγχρωμες / στον αέρα του κόσμου! / Να την κάνεις αγάπη.
Αγαπητοί αναγνώστες, θα δανειστώ και πάλι ένα απόσπασμα από τον Νικηφόρο Βρεττάκο: «Ποτέ δεν το ένιωσα τόσο πολύ, αλλά σήμερα έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι να μιλήσουμε. Να βρούμε ξανά την άρθρωση της ψυχής!» Επειδή νιώθω και εγώ την ανάγκη, να εκφράσω λίγες σκέψεις που με βασανίζουν αρκετό καιρό τώρα! Παίρνοντας αφορμή, από ένα περιστατικό μέσα στην τάξη μου, θα καταλάβετε οι περισσότεροι φαντάζομαι ότι η εκπαίδευση παγκόσμια εκπέμπει S.O.S.!
Όταν στις 20 Νοεμβρίου, αφιερώσαμε το πρώτο μας δίωρο στην παγκόσμια ημέρα δικαιωμάτων του παιδιού, μαζί με το συνάδελφο του τουρκόγλωσσου προγράμματος, μείναμε σχεδόν άφωνοι!
Αφού δείξαμε σχετικές αφίσες, μέσα από σχολικές εφημερίδες και τη Unicef για τα δικαιώματα των παιδιών, συνοδευτικά κάναμε αναφορά σε εξαιρετική θεματική ενότητα «του κόσμου τα παιδιά», από τη γλώσσα της Γ’ τάξης των πλειονοτικών σχολείων! Μέσα στο κείμενο η μικρή Παντμίνι από την Ινδία εργαζόταν μαζί με άλλα παιδιά σε εργοστάσιο σπίρτων! Το μικρό κορίτσι είχε ένα όνειρο! Περισσότερο χρόνο για παιχνίδι και να πάει στο σχολείο! Όταν κουβεντιάσαμε στη συνέχεια, πάνω στο θέμα, μια ερώτηση – έπεσε σαν βόμβα – από μαθητή μας. «Γιατί κυρία στο κουτάκι με τα σπίρτα, γράφει ΠΡΟΣΟΧΗ μακριά από τα παιδιά!»
Μετά από το πρώτο σοκ, που μας καθήλωσε για λίγο, αρπάξαμε την ευκαιρία, να εξηγήσουμε κάπως τα ανεξήγητα, παράλογα ή αν θέλετε να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα! Θεέ μου! Πόση λίγη αλήθεια! Πόσο μεγάλη υποκρισία! Πόσο ψεύτες μπορεί να είμαστε όλοι οι μεγάλοι που ευαγγελιζόμαστε τα χρηστά ήθη, την «κουλτούρα» και τον πολιτισμό, την απέραντη μόρφωση και μεγαλοψυχία (ειδικά τώρα τις γιορτές!).
Αγαπητοί αναγνώστες, μήπως έφτασε η ώρα να πέσουν κάποιες μάσκες, που λίγο πολύ όλοι τIς χρησιμοποιούμε ο καθένας μας βέβαια για τους προσωπικούς του λόγους, προκειμένου να «επιβιώσουμε» σ’ αυτό τον όμορφο κόσμο μας, τον ηθικό και αγγελικά πλασμένο! Ήρθε η ώρα ν’ αφήσουμε τα παχιά, τα λόγια τα μεγάλα… Ο Καραγκιόζης των παιδικών μας χρόνων, θα φάνταζε σήμερα «ΚΥΡΙΟΣ» μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής μας…
Τι να πει κανείς όταν οι εντολές – απειλές για τα εκπαιδευτικά πεπραγμένα, μας έρχονται από ένα κουφό, τυφλό, αναρμόδιο εν τέλει Υ.Π.Ε.Π.Θ. που επί σειρά ετών, γράφει, ξεγράφει, αντιγράφει ξένα εκπαιδευτικά παιδαγωγικά συστήματα, χωρίς καν να αναρωτηθεί ποιο είναι το εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό κυρίως μοντέλο που ταιριάζει στα Ελληνόπουλα; Επί σειρά ετών, χορεύουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι στην «κακομοίρα» την εκπαίδευση, στους τρελούς ρυθμούς του εκάστοτε υπουργού μας, χωρίς ποτέ να βγάζουμε άκρη. Τυχαίο; Δε νομίζω! Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος ο οποίος μ’ έβαλε στη διαδικασία ν’ αρθρογραφήσω. Γιατί δεν αντιδράει κανείς; Γιατί τα στόματα αυτών που γνωρίζουν αντικειμενικά τα εκπαιδευτικά πράγματα εκ των έσω, παραμένουν ερμητικά κλειστά; Γιατί έχουμε αποκτήσει οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι στο θέμα «Παιδεία» μια υποκριτική και διπλωματική γλώσσα που μπροστά της καταρρέει, κάθε είδος ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ;
Όλα αυτά τα χρόνια, 25 συναπτά έτη, που εργάζομαι σε σχολεία της Α/βαθμιας Εκπαίδευσης, δεν «φλέρταρα» με καμία καρέκλα… Αυτό ίσως δικαιολογεί το λόγο που έστω και αργά πήρα την απόφαση να μιλήσω!
Τι να πει κανείς γι’ αυτούς τους εντολοδόχους ή πρεσβευτές, αν προτιμάτε, του ΥΠΕΠΘ που σχίζουν τα ιμάτιά τους προκειμένου να αξιολογήσουν το εκπαιδευτικό μας έργο; Αυτοί θεωρούν για τον εαυτό τους, ότι έχουν το αλάνθαστο του Πάπα ή μήπως ότι τους παραδόθηκε η εξουσία ελέω Θεού; Επειδή κάποιοι από αυτούς είναι αλαζόνες και είρωνες θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω κι εγώ με τη σειρά μου τη δική τους συμβουλευτική μέθοδο!
Οι καθ’ όλα λοιπόν άξιοι εντολοδόχοι (ποιος αλήθεια μπορεί να κρίνει αντικειμενικά και παιδαγωγικά την αρτιότητα αυτών των ανθρώπων!) παίρνουν μπόνους (βαθμολογία εννοώ) στο χοντρό βιογραφικό τους, από κάποιο διδακτορικό ή μεταπτυχιακό ή διπλώματα και «παπλώματα» σε ξένες γλώσσες και πολύ περισσότερο όταν είναι άριστοι χειριστές των υπολογιστών, παίζουν δηλαδή την τεχνολογία στα δάχτυλα!
Που να μπορέσουμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας να τους κοιτάξουμε εμείς οι φουκαράδες της Παιδαγωγικής Ακαδημίας των δύο ετών που μας αποκαλούν «τεμπέληδες»! Ποιος να μας το έλεγε όταν αποφοιτούσαμε από την εξαιρετική Ζαρίφειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης. Το 1986 ότι το 2014 το χαρτάκι που μας έδωσαν θα είναι για τον κάλαθο των αχρήστων! Οι εξαιρετικοί καθηγητές μας τότε δεν μας μιλούσαν για υπολογιστές β’ επιπέδου και διδακτορικά… Μας μιλούσαν όμως για ανιδιοτέλεια και αξιοπρέπεια και αγάπη που θα έπρεπε να μεταδώσουμε μέσα από τις μελλοντικές μας σχολικές αίθουσες!
Αυτές τις λέξεις που μας συνόδευσαν και μας συνοδεύουν όλα αυτά τα χρόνια τις γνωρίζουν άραγε οι κύριοι εντολοδόχοι ή απουσιάζουν από το λεξικό τους; Και κάτι ακόμα πικρόχολο δυστυχώς, όμως αληθινό! Μήπως γνωρίζει το υπουργείο Παιδείας, με ποιο τρόπο αποκτήθηκαν όλα τα έγγραφα προσόντα των εκλεκτών του; Γιατί τα όποια «διδακτορικά» απέχουν πολύ από την σκληρή πραγματικότητα, που αντιμετωπίζουμε καθημερινά μέσα στην σχολική αίθουσα.
Γιατί βέβαια μπορεί να γινόμαστε μερικές φορές καχύποπτοι, αλλά το πολυμήχανο μυαλό του Έλληνα δουλεύει με πολλούς τρόπους! Τι θέλω να πώ; Έχει αποδειχθεί ιστορικά, ανά τους αιώνες ότι το ελληνικό μυαλό μεγαλούργησε και μεγαλουργεί παγκόσμια! Εντός Ελλάδας όμως, όλο και κάποια κατεργαριά θα σκαρφιστεί το μυαλό του Έλληνα ειδικά όταν πρόκειται για καρέκλα και εξουσία! Άρα λοιπόν κύριοι εντολοδόχοι εμείς οι ταπεινοί εκπαιδευτικοί με την μηδαμινή προίκα δε σας φοβόμαστε. Δε φοβόμαστε την αξιολόγησή σας, αντίθετα θα έκανε μεγάλο καλό στην αναβάθμιση των τεσσάρων βαθμίδων εκπαίδευσης, να αξιολογείται ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ το έργο των εκπαιδευτικών με στόχο την ενδεχόμενη βελτίωσή τους και την ακόμα καλύτερη απόδοσή τους στα εκπαιδευτικά δρώμενα.
Αυτό που μας φοβίζει, είστε εσείς οι ίδιοι γιατί δε γνωρίζουμε που μπορεί να φτάσει η αλαζονεία σας, η φιλοδοξία σας, η ειρωνεία σας, εν τέλει η άγνοιά σας… Μετά απ’ όλα τα παραπάνω, έρχεται στο μυαλό μου η διάρθρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Το δήθεν υπουργείο Παιδείας – οι δήθεν εντολοδόχοι – οι δήθεν εκπαιδευτικοί (ελπίζω λίγοι) – οι δήθεν γονείς – τα δήθεν παιδιά ή αν προτιμάτε τα αμόρφωτα ρομποτάκια ή τερατάκια που είναι προγραμματισμένα να μη ξεκολλούν από τους υπολογιστές και τα κάθε είδους κινητά αφής και τάμπλετ!
ΕΛΕΟΣ!
Αυτά τα τερατόμορφα πλασματάκια το μόνο που μαθαίνουν στην πλειοψηφία τους είναι να παπαγαλίζουν ανορθόγραφα στα τετράδιά τους και να επιδίδονται με μανία στα καινούργια σπορ που εξελίσσονται τα τελευταία χρόνια στα σχολεία μας ολοένα και περισσότερο! BULLING!
Στην Γ’ λυκείου; Άλογα κούρσας τρέχουν απεγνωσμένα να πετύχουν τι πράγμα;
Αυτό το χαρισματικό εκπαιδευτικό σύστημα λοιπόν βολεύει πολλούς εντός και εκτός Ελλάδας! Οι μεγάλοι παίκτες της παγκόσμιας σκακιέρας συνεχίζουν ανενόχλητοι να παίζουν τις παρτίδες τους για εμάς αλλά χωρίς εμάς! Τους βολεύει πολύ να καταστραφεί εντελώς το πιόνι της ΠΑΙΔΕΙΑΣ επειδή τη φοβούνται! Έτσι στοχευμένα και μεθοδικά παρεμβαίνουν στα εκπαιδευτικά μας πράγματα, είτε μέσα από την παραχάραξη ιστορίας, ή τα θρησκευτικά ή την παράδοση και ότι μας συνδέει με το παρελθόν! Ας μη ξεχνάμε (άλλο ένα μειονέκτημά μας – έλλειψη μνήμης!) ότι αυτά που μας έσωζαν ή μας έσωσαν ως έθνος ήταν η γλώσσα, η θρησκεία και η παράδοση!
Κλείνοντας εύχομαι σ’ όλους τους εκπαιδευτικούς και τους αναγνώστες γενικότερα της εφημερίδας «Ο Χρόνος», να είναι γεροί τις Άγιες μέρες που έρχονται και να περάσουν με χαρά τις διακοπές των σχολείων. Ας δώσουμε όλοι στα παιδιά μας είτε της τάξης μας είτε στα βιολογικά μας παιδιά μια ειλικρινή και ζεστή αγκαλιά. Την έχουν ανάγκη όσο κι εμείς. Οι γονείς που έχουν ακόμα τη δυνατότητα, να παρκάρουν τα παιδιά τους σε πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες δεν τους κάνουν και τόσο καλό. Η αγωγή διδάσκεται αυθεντικά μέσα στο σπίτι μας και μετά οι προσθέσεις ή διορθώσεις έρχονται από το σχολείο.
Ας βρούμε όλοι λίγο χρόνο, τώρα τις γιορτές να κάνουμε την αυτοκριτική μας ή μια ψυχανάλυση, με στόχο να γνωρίσουμε και ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας! Μόνο έτσι θ’ αγαπήσουμε και θα κατανοήσουμε τα παιδιά απ’ όπου κι αν προέρχονται πολιτισμικά!
Θα μπορούσαμε να πάρουμε γονείς και παιδιά, από ένα ωραίο βιβλίο, κι ας το ξεφυλλίσουμε μόνο, αν δεν έχουμε το χρόνο!
Δόξα τω Θεώ η ελληνική λογοτεχνία έχει αναδείξει «ιερά τέρατα» που μας άφησαν έργα τέχνης και σε ποιητικό όσο και συγγραφικό επίπεδο! Εμείς οι γονείς κοντά στα επώνυμα παιχνίδια που έχουμε σκοπό να χαρίσουμε στα παιδιά μας (όσοι αντέχουμε ακόμα την κακογουστιά τους και πολύ περισσότερο την ακρίβεια τους), καλό θα ήταν συνοδευτικά ή μόνο του να διαλέξουμε για τα παιδιά μας ένα ωραίο βιβλίο, που σίγουρα είναι φθηνότερο από το επώνυμο παιχνίδι και με πολλαπλά οφέλη!
Τα φετινά Χριστούγεννα, ας είναι παράθυρο υγείας, δημιουργίας, ελπίδας και χαράς για την καινούρια χρονιά!
Ίσως, σιγά – σιγά ξαναβρούμε την άρθρωση της ψυχής μας…
Υ.Γ. 1: Γιατί άραγε, δεν διαβάσαμε κατά κύριο λόγο – για την αυτοκτονία συναδέλφου – από τους δύο τοπικούς συλλόγους της Δ.Ο.Ε. και της Ε.Π.Α.Θ. τα αυτονόητα συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντα συναδέλφου. Τα στόματα, γι’ άλλη μια φορά παραμένουν κλειστά! Άλλωστε τι αξία μπορεί να έχει μια ανθρώπινη ζωή όπως καταντήσαμε ή μας κατάντησαν οι επιταγές της Τρόικα για αθρόες απολύσεις;
Υ.Γ. 2: Όταν, πριν πολλά χρόνια, μου πρότεινε συνταξιούχος συνάδελφος σήμερα, να δουλέψω στο Δ.Σ. του Ηφαίστου ομολογώ, ότι δεν το αποδέχτηκα εύκολα για ευνόητους λόγους! Σήμερα νιώθω περισσότερο περήφανη παρά ποτέ! Γιατί καθημερινά δίνω και παίρνω. Τι παίρνω; Ζωντάνια, ενέργεια, δύναμη και χαρά από τους μαθητές μου και πολλά χαμόγελα! Αυτοί με τη σειρά τους παρ’ όλα τα τεράστια οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν έρχονται σχεδόν καθημερινά οι περισσότεροι, γιατί γνωρίζουν, ότι μέσα στην τάξη μας, θα βρουν μια ζεστή αγκαλιά, ένα τραγούδι… κι ίσως τη γνώση. Αυτό το προσφέρουν και άλλοι συνάδελφοι στο σχολείο μας!
Υ.Γ. 3: Η σχέση μου με τους υπολογιστές νομίζω και πολλών συναδέλφων που είμαστε πια κάποιας… ηλικίας – περιορίζεται στη χρήση τους, μόνο σαν εργαλείο για τη δουλειά μου και όχι ως αυτοσκοπός! Δηλαδή όπως θα χρησιμοποιούσα (αν δίδασκα σε πλειονοτικό δημοτικό σχολείο) τα συγκοινωνούντα δοχεία στο μάθημα της φυσικής. Πολύ καλός επίσης, για καταχώρηση στοιχείων, σχολικών προγραμμάτων και εικονικές επισκέψεις στα μουσεία και τις πρωτεύουσες του κόσμου! Αλλά μέχρι εδώ..!
Υ.Γ. 4: Αυτές τις σκέψεις δε θέλησα να τις δημοσιεύσω ούτε για να θίξω, από ματαιοδοξία για δικαίωση, ούτε να συγκινήσω. Ξέρω καλά, ότι αυτή δεν θα έρθει στην Ελλάδα του παραλόγου που ζούμε. Θέλησα όμως να δώσω φωνή και λίγη ικανοποίηση σε κάποιες φίλες και φίλους συναδέλφους που συμφωνούν μαζί μου! Ακόμα και σε κάποιους σκεπτόμενους φίλους γονείς που βρίσκονται σε απόγνωση…
Ευχαριστώ θερμά την εφημερίδα «Ο Χρόνος» για την φιλοξενία της.
Πηγή: www.xronos.gr