Η ΔΕΠ/Υ είναι μια δια βίου κατάσταση η οποία όμως με κατάλληλη παρέμβαση μπορεί να βελτιωθεί σε ικανοποιητικό βαθμό.
Γράφει η Παιδοψυχολόγος – Ειδική Παιδαγωγός Μαρία Μπαράκου, συνεργάτης του Κέντρου Λογοθεραπείας ΜΑΘΗΤΕΙΑ.
ΔΕΠ/Υ όπως ορίζεται και από την ορολογία είναι η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα.
Η ΔΕΠ/Υ είναι μια δια βίου κατάσταση η οποία όμως με κατάλληλη παρέμβαση μπορεί να βελτιωθεί σε ικανοποιητικό βαθμό. Εμφανίζεται από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής ενός παιδιού αλλά η διάγνωση γίνεται από επίσημο δημόσιο φορέα στην Γ΄ τάξη του δημοτικού.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός παιδιού με ΔΕΠ/Υ ;
- Το πιο εμφανές από όλα είναι η Υπερκινητικότητα και η Διάσπαση Προσοχής . Τα παιδιά με ΔΕΠ/Υ δυσκολεύονται πάρα πολύ στην συγκέντρωση και συνήθως περιφέρονται άσκοπα και όχι λειτουργικά.
- Δεν έχουν καλές επιδόσεις στο σχολείο και παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες.
- Δεν είναι οργανωτικοί (ειδικά στον προσωπικό τους χώρο)
- Δυσκολεύονται να αντιληφθούν χώρο – χρονικές έννοιες.
- Δεν μπορούν να ολοκληρώσουν μια δραστηριότητα είτε είναι σχολική (εργασία- διάβασμα), είτε εξωσχολική (ομαδικό παιχνίδι), διότι η σκέψη τους είναι διασπαστική και δεν έχουν την αίσθηση της Αρχής – Μέσης – Τέλους.
- Ελλείπονται σε κοινωνικές δεξιότητες.
Πως εκδηλώνεται όμως η ΔΕΠ/Υ στα παιδιά κατά την περίοδο της εφηβείας;
Παιδιά με ΔΕΠ/Υ λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν τόσο στο σχολείο, όσο και στην εξωσχολική τους ζωή, στην εφηβεία είναι πιο επιρρεπή στο να εκδηλώσουν διάφορες αντισυμβατικές συμπεριφορές. Η αντισυμβατική και πολλές φορές παραβατική συμπεριφορά τους ενισχύεται από τα άτομα που οι ίδιοι επιλέγουν να συναναστραφούν.
Ουσιαστικά τα παιδιά με ΔΕΠ/Υ λόγω του ότι έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση επιλέγουν παρέες μέσα στις οποίες μπορούν να επικοινωνήσουν και γίνονται αποδεκτοί ακριβώς όπως είναι.
Τα άτομα με ΔΕΠ/Υ επίσης πολύ συχνά γίνονται στόχος και στιγματίζονται ως “κακοί μαθητές”, “πολύ ζωηροί, άτακτοι και ανυπάκουοι”. Οι σχέσεις δε με το οικογενειακό τους περιβάλλον είναι διαταραγμένες. Νιώθουν έντονα απόρριψη, απογοήτευση και ματαίωση ενώ προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή των γονιών τους συνήθως με λανθασμένο και αρνητικό τρόπο καθώς έχουν χάσει σταδιακά την ικανότητα τους να εκδηλώνουν την αγάπη τους μέσω του συναισθήματος και του νοιαξίματος.
Επίσης πολύ συχνά λαμβάνουν χώρα έντονες συγκρούσεις και διαφωνίες. Σε αυτό το σημείο είναι ο γονεϊκός ρόλος έχει πολύ μεγάλη σημασία. Οι γονείς οφείλουν να αντιληφθούν τις δυσκολίες του παιδιού τους, να απευθυνθούν σε ειδικό, να εκπαιδευτούν και οι ίδιοι ώστε να τις αντιμετωπίσουν από κοινού.
Σε διαφορετική περίπτωση το παιδί ακυρώνεται, απογοητεύεται, εθίζεται περισσότερο στις “κακές παρέες” και “γεννά” με πολλαπλασιαστικό τρόπο καινούργιες συμπεριφορές.
Πηγή: http://efiveia.gr