Η ανατροφή ενός αγοριού είναι “αντρική υπόθεση”;
Όχι φυσικά! Το αγόρι μας έχει ανάγκη και τους δύο γονείς στο μεγάλωμα του. Ο καθένας έχει να του προσφέρει από την θέση του συγκεκριμένα μαθήματα ζωής, πέρα από την φροντίδα και την προστασία. Ο μπαμπάς διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της αρρενωπότητας του και επειδή, συνήθως, απουσιάζει αρκετά από την καθημερινότητα του αγοριού, σε αυτό το σημείο υπάρχει η επικινδυνότητα να αποκτήσει πολλά στοιχεία “μαλθακότητας”. Εννοείται, ότι και αυτό σαν διαπίστωση είναι αρκετά σχετική, γιατί μεγάλο ρόλο παίζει η προσωπικότητα των γονέων και όχι μόνο το φύλο.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που συνεισφέρει στην “μαλθακοποίηση” των αγοριών είναι η τάση προσκόλλησης της μητέρας σε αυτό. Όταν η μητέρα επενδύει τα πάντα στην ζωή της στο μεγάλωμα των παιδιών της και δεν λαμβάνει ευχαρίστηση από τίποτα άλλο, όπως από την σχέση με τον σύζυγο, από την δουλειά, από τον κοινωνικό της περίγυρο κ.ο.κ, τότε αυτό το βεντούζωμα πάνω στο αγόρι λειτουργεί ανασταλτικά για την ανάπτυξη της αρρενωπότητας του. Η ανάγκη του γονέα να κάνει τα παιδιά του απόλυτα ευχαριστημένα, να μην τους λείψουν τίποτα, να μην πονέσουν, πέρα από κακομαθημένα, τα διαμορφώνουν σταδιακά σε “αποστειρωμένους και ευάλωτους” ενήλικες. Γίνονται πιο ευαίσθητα απ’ όσο πρέπει, λειτουργούν περισσότερο με το συναίσθημα και όχι με την λογική, δείχνουν κατανόηση προς τους άλλους και όχι προς τον εαυτό τους και δεν υπερασπίζονται το δίκιο τους δυναμικά.
Τι πρέπει να προσέξουμε συγκεκριμένα στην ανατροφή των αγοριών μας, για να μην γίνουν οι γνωστοί στην καθομιλουμένη “μαμάκηδες”;
1. Να έρθουν σε επαφή με όλα τα συναισθήματα μαθαίνοντας να τα κρατούν σε μία ισορροπία: Εκτός από την χαρά, που είναι ευχής έργον να νιώσουν, να αισθανθούν και να εντρυφήσουν στην λύπη, στην απογοήτευση και στον θυμό. Δεν είναι καλό να τους περάσουμε το μήνυμα, ότι τα τελευταία συναισθήματα είναι “κακά” και ότι πρέπει να τα αποφεύγουμε. Αυτό θα τους βοηθήσει να μην τα φοβούνται και θα μάθουν να κερδίζουν πράγματα μέσα από αυτά, όπως το να καταλάβουν περισσότερο τον εαυτό τους, να δυναμώσουν και να βάλουν όρια και φρένα σε ό,τι τους χαλάει. Για να γίνει αυτό με επιτυχία, θα πρέπει να τα εκπαιδεύσουμε και στην σωστή διαχείριση των συναισθημάτων. Ναι μεν να τα επιτρέπουν στην ζωή τους, όπως το κλάμα γιατί είναι εκτονωτικό, αλλά να μην υπερβάλλουν και να μην τα χρησιμοποιούν για να χειραγωγούν τους ανθρώπους και να κερδίζουν την προσοχή τους με αυτά.
2. Να τα κινητοποιούμε να παίζουν εκτός σπιτιού και ομαδικά: Λίγο η τεχνολογία, λίγο και το δικό μας βόλεμα και η δική μας εξυπηρέτηση, τα αγόρια μας έχουν καταλήξει να παίζουν στον ελεύθερο τους χρόνο μέσω του υπολογιστή ή του tablet. Στα αγόρια εκ φύσεως τους αρέσουν τα ενεργητικά παιχνίδια, το τρέξιμο, η μπάλα, το κύλισμα στο χώμα, οι ξιφομαχίες κ.λ.π. Επειδή, όμως, δεν έχουμε εμπιστοσύνη και φοβόμαστε να τα αφήσουμε εκτεθειμένα ή ακόμα δεν έχουμε τον χρόνο για την επίβλεψη τους, τα “μαντρώνουμε” στο σπίτι και με τον τρόπο μας τα ωθούμε να αποβλακωθούν με ταινίες και ηλεκτρονικά παιχνίδια. Αυτό τα απομακρύνει από την ενεργητικότητα και την κοινωνικοποίηση. Δεν αναπτύσσουν πολλές δεξιότητες, όπως αυτές της διεκδικητικότητας και του κοινωνικού σχετίζεσθαι. Έρχονται περισσότερο σε επαφή με μεγαλύτερους και κυρίως τους γονείς και δεν μαθαίνουν να αλληλεπιδρούν με τους συνομηλίκους τους.
3. Να περνάνε χρόνο με τον μπαμπά τους: Ο πατέρας για τα αγόρια λειτουργεί ως πρότυπο δύναμης και διεκδίκησης. Φυσικά, το κατά πόσον αυτό θα περαστεί στο αγόρι, εξαρτάται και από την ιδιοσυγκρασία του μπαμπά. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι η συζήτηση με τον πατέρα και η ενασχόληση με “αντρικές δραστηριότητες” είναι πράγματα, που σμιλεύουν την αρρενωπότητα ενός αγοριού. Αλλιώς θα εκφραστούν απέναντι στην μητέρα τους και άλλα πράγματα θα μοιραστούν με τον γονέα-άντρα. Οι συμβουλές του πατέρα θα έχουν ως στόχο να καλλιεργήσουν στο αγόρι την ικανότητα να διεκδικεί το δίκιο του και τα δικαιώματα του, να στέκεται με θάρρος στις δυσκολίες της ζωής, να έχει πείσμα ούτως ώστε να μην το βάζει κάτω στα ζόρια, να λαμβάνει πρωτοβουλίες στην ζωή, να δρα με αποφασιστικότητα, να μην φοβάται τα λάθη και οποιαδήποτε απειλή του παρουσιαστεί.
4. Να τα “εκθέτουμε” στην ζωή: Χρυσώνουμε το χάπι και αποκρύπτουμε μεγάλες αλήθειες, για να μην πληγωθούν και να μην τρομάξουν, τα αποστειρώνουμε και δεν τους δίνουμε τα απαραίτητα αντισώματα στην ζωή. Προσέξτε, δεν είναι το ζήτημα να τα τρομοκρατήσουμε δίνοντας τους εικόνα από τις άσχημες και ζόρικες πλευρές της ζωής, αλλά δεν θα είναι προς το συμφέρον τους να ζουν αποκλειστικά σε ένα ροζ συννεφάκι νιώθοντας πως η ζωή είναι μόνο ρόδινη και εύκολη.
5. Να τα αφήνουμε να αναλάβουν ευθύνες, καθώς και το κόστος των πράξεων τους: Δεν θα είναι για πάντα η μαμά και ο μπαμπάς δίπλα τους, για να μπαίνουν μπροστά να καλύπτουν τα κενά τους και τα λάθη τους. Πως θα δομήσουν μία δυνατή προσωπικότητα και αυτοπεποίθηση, εάν δεν αντιμετωπίσουν δυσκολίες και δεν κουβαλήσουν τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους; Πως θα μάθουν τι είναι σωστό και τι λάθος, εάν δεν την πατήσουν και δεν προσπαθήσουν μόνοι τους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα; Αυτά, δυστυχώς, δεν αποκτιούνται με μαγικό τρόπο ξαφνικά στην ενηλικίωση.