Ας μιλήσουμε για ελέφαντες. Όχι αυτούς της Αφρικανικής Σαβάνας. Ούτε καν τους ασιατικούς που μεταφέρουν καμαρωτούς Ινδούς σαχίμπ στις πλουμιστές ράχες τους.
Ας μιλήσουμε για έναν ελέφαντα. Συγκεκριμένα, αυτόν που καθημερινά καλείσαι να αποδείξεις πως δεν είσαι. Πολυπρόσωπος αυτός ο ξορκισθείς ελέφας και πιο ποικιλόχρους από πιτυρίαση.
600.000 οι πληγέντες από κυκλώνα στη Μοζαμβίκη. Νεκροί από έκρηξη σε εργοστάσιο χημικών στην Κίνα. Αεροπλάνα πέφτουν. Μάνες πηδούν από μπαλκόνια, αφότου πετάξουν τα μωρά τους. Σύζυγοι δολοφονούν και αυτοκτονούν. 66χρονη αυτόχειρας. 17χρονος ωσαύτως από ερωτική απογοήτευση. Μακελειό σε τζαμιά στη Ν. Ζηλανδία. Τα κίτρινα γιλέκα και η κρατική μπότα, δημοτικές και λοιπές εκλογές, μπρέξιτ, μέξιτ, μαύρες τρύπες παντού, στο όζον, στην οικονομία, μέσα σου, κουλουπού, κουλουπού και ουφ.
Ουφ και όφου.
Γιατί εσύ μέσα στον καθημερινό μικρόκοσμό σου έχεις προσωπικές μάχες να μεθοδεύεις και κυρίως την αποταύτιση, την απόσχιση και το «αποτάσσομαι» από το ευγενές παχύδερμο, καθώς οι ταυτίσεις έρχονται αυτόκλητα και στερεοτυπικά ριζωμένες στο συλλογικό (υπο- ή α-)συνείδητο.
Είσαι εσωστρεφής; Σώπα, ρε μεγάλε σνομπαρία, ρίξε λίγο τη μύτη σου, μίλα μας και μη μας αγαπάς.
Χαμογελάς; Ε, ευκολάκι, αλαφρύς, παρτσακλό, ρε παιδί μου.
Δάσκαλος; Φαρδόκωλος χαραμοφάης, το ξέρουν και οι πέτρες.
Πολιτικός; Λαμόγιο ασκαρδαμυκτί.
Ξανθιά; Θεόχαζη, γνωστό τοις πάσι, η ξανθιά μπογιά εμποτίζει τον εγκέφαλο, άμα είσαι φυσική -λέμε τώρα- καλά να πάθεις, διότι έμφυτη η χαζοβιολίαση.
Κατιφυλόφιλος; Πιο ανώμαλος πεθαίνεις, από πάππου προς πάππου παραδομένη γνώση.
Φιλελεύθερος; Ε, ανάρχα φουλ, αλλά ξέρεις εσύ, της πολυθρόνας, ποιος παίρνει τα όρη τα άγρια βουνά τη σήμερον;
Πατριδολάτρης; Φασίστας, έλα, μην ντρέπεσαι, δείξε μας το τατού με τη σβάστικα.
Γυναίκα; Σε ξέρουμε, όλες τα ίδια θέλετε.
Άντρας; Ρωτώ να μάθω, μια που ορθώς το έθεσε το άσμα, είσαι σωστός άμα δεν είσαι πρόστυχος;
Ελεύθερος επαγγελματίας; Φοροκλέφτης, κόβω το χέρι μου –αφήνω να κόψω το κεφάλι μου για τον δημόσιο υπάλληλο που ξύνει τα …νύχια του.
Είσαι καλλιτέχνης, φίλε; Τι πήγε στραβά με την παιδική σου ηλικία; Ο ψυχολόγος σε χρεώνει πολλά την ώρα;
Και ξαναρωτώ να ξαναμάθω: είσαι σωστή μάνα, άμα βγαίνεις για φιλεναδίστικα ποτά και τρέχεις για ημιμόνιμα, αντί να ψήνεις απογεματιάτικες πίτες για τα σπλάχνα σου και ξενυχτάς με βιβλία, αντί να στήνεις αποβραδίς αλφαδιασμένα ταπεράκια για σχολικό πρωινό; (Εγώ στη δική σου ηλικία…)
Τρέχουν τα μπάμπαλα στο σπίτι της καθωσπρέπει νοικοκυράς, που η κουτσή Μαρία γνωρίζει πως είναι δούλα και κυρά;
Είσαι δούλα και κυρά; Ε, τώρα τι να λέμε, κατινάρα ολκής, δεν έχεις αφήσει τούρκικο για τούρκικο κι ας είναι καλά ο έρμος ο σκλάβος που δουλεύει για να κάθεσαι εσύ.
(Τόπια ολόκληρα η λίστα, αλλά ας κόψουμε το διπλόφαρδο εδώ, το πολύ μπλαμπλά κουράζει).
Δεν-πά-να-λες-εσύ, τι νομίζεις, δε σε ξέρουμε; Κι απ´ την καλή κι απ´ την ανάποδη, χρόνια τώρα. Ελέφαντας είσαι κι ας θες να περνιέσαι για Μαντάμ Κιουρί, μια Μποβαρί είσαι, μάνα μου, αλλά ελέφαντας κατά βάση.
Μια κούραση είσαι και στην τελική, βρε αδερφέ, γιατί όλο αυτό και για ποιον; Άμα το σκεφτείς, είναι ευλογία να είσαι νωχελικό και βραδυκίνητο παχύδερμο, βάλσαμο να πατάς γερά σε έναν κόσμο που λεπτεπίλεπτοι αλαφριοί φελλοί ίπτανται σαν ανοιξιάτικα χνούδια και περιδινούνται σε περήφανες ταχύτητες χωρίς να υπάρχει χρεία να αποδείξουν το παραμικρό.
Σκέψου το λίγο και ας μιλήσουμε για ελέφαντες.
Για φελλούς να μιλούμε τώρα;
(της Φανής της Κεχαγιά, του ελέφαντά της και της 26ης του Μαρτίου του 2019)
Με άδεια για την αναπαραγωγή από την συγγραφέα.