Ίσως κάναμε λάθος στροφές, αλλά υποτίθεται ότι πρέπει πραγματικά να είμαστε τέλειοι;
Ο Τζακ είχε μόλις επιστρέψει από την 50ή επανένωση της Νομικής Σχολής του. “Ένιωθα σαν το μαύρο πρόβατο”, μου είπε. “Στην πραγματικότητα έφυγα νωρίς”. Το πρόβλημα με τα ακαδημαϊκά ορόσημα, όπως αυτό που μόλις είχε περάσει ο Τζακ, είναι ότι είναι ύπουλες μικρές εστίες αδικαιολόγητης σύγκρισης. Κοιτάς έναν από τους πρώην συμμαθητές σου και είτε είσαι αυτάρεσκος είτε γεμάτος φθόνο. Ο Τζακ ανήκε στη δεύτερη κατηγορία. “Ήταν σαν όλοι να ήταν δικαστές ή διευθύνοντες σύμβουλοι”, είπε. “Τι στο διάολο έκανα εγώ;”
Ο Τζακ είχε πάει σε μια νομική σχολή της Ivy League σε μια εποχή, όπως με διαβεβαίωσε, που ήταν “πιο εύκολο” να μπεις σε αυτές. “Έτσι, είχατε ιδιοφυΐες και τύπους σαν εμένα”, είπε. Η άποψή του ήταν ότι, με την πάροδο του χρόνου, η ήρα και το σιτάρι θα διαχωρίζονταν σε δικαστές, διευθύνοντες συμβούλους … και όλους τους άλλους. Ο Τζακ ένιωθε σαν ένας από τους υπόλοιπους. Είχε ενταχθεί σε μια αξιοπρεπή εταιρεία με βάση την καταγωγή του από τη Νομική Σχολή, αλλά, τελικά, παρασύρθηκε σε μια μικρή πρακτική στα προάστια που δεν έκανε ποτέ πολλά για να δοκιμάσει τις νομικές του ικανότητες.
Σύμφωνα με τα μέτρα των ανθρώπων που συμμετείχαν στην επανένωσή του, ο Τζακ δεν ήταν κάποιος που η σχολή θα καλλιεργούσε. “Μας φέρνουν όλους εκεί και μας θυμίζουν πόσο μακριά έχουμε φτάσει, και η ιδέα είναι ότι θα είμαστε τόσο ευγνώμονες που θα γράψουμε μεγάλες επιταγές”, χαμογέλασε. “Λοιπόν, εγώ δεν ήμουν μέρος του υπολογισμού τους”. Στην πραγματικότητα, ο Τζακ είχε αναρωτηθεί αν θα έπρεπε καν να παρευρεθεί. Με τα χρόνια, είχε παρακολουθήσει τους συμμαθητές του καθώς ανέβαιναν στο επάγγελμα ή -σε ορισμένες περιπτώσεις- διακλαδίζονταν σε “ενδιαφέρουσες” ασχολίες, όπως η συγγραφή νομικών θρίλερ. Ο Τζακ, από την άλλη πλευρά, αισθανόταν άχαρος. Κοιτούσε πίσω στη ζωή του από κάθε διαθέσιμη επαγγελματική προοπτική και ένιωθε σαν να είχε περιπλανηθεί στην έρημο.
Καθώς μεγαλώνουμε, έχουμε την τάση να αξιολογούμε τη ζωή μας – ποιοι είμαστε και, κυρίως, ποιοι ήμασταν; Γεγονότα όπως οι επανενώσεις τάξεων, όπου συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με ανθρώπους που βγήκαν από την ίδια εποχή, μοιάζουν με θεμιτές ευκαιρίες για να επικρίνουμε ή να κατηγορήσουμε τους εαυτούς μας ότι έμειναν πίσω. Είναι δύσκολο να αρνηθούμε το προφανές και εύκολο να υποκύψουμε στο τι θα γινόταν αν. Στην πραγματικότητα, ο Τζακ μου είπε ότι μόλις αυτός και οι συμμαθητές του ταυτίστηκαν μεταξύ τους (“Εντάξει, κανείς δεν έμοιαζε πια με 25”), όλοι έλκονταν προς τους επαγγελματίες συνομηλίκους τους. “Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μου, αφού ήμουν κάπως αόρατος”. Δεν είναι ότι ο Τζακ ήταν γεμάτος λύπη ή την αίσθηση ότι είχε αποτύχει, όσο ότι ένιωθε δευτεροκλασάτος.
Πώς αντιμετωπίζουμε λοιπόν την ειλικρινή αίσθηση των δικών μας περιορισμών; Πώς κοιτάζουμε πίσω σε όσα έχουμε καταφέρει -όταν δεν ήταν και τόσο πολλά- και πώς δεν αισθανόμαστε ότι η ζωή μας ήταν άσκοπη;
Είναι δύσκολο μερικές φορές, ειδικά όταν έχουμε πάει στα σωστά σχολεία, όταν περιμένουν πολλά από εμάς και έχουμε πιστέψει όλη τη διαφημιστική εκστρατεία για το ποιοι και τι υποτίθεται ότι πρέπει να είμαστε.
Αν παρόλα αυτά τα καταφέραμε μια χαρά, τότε οι συγκρίσεις θα μας κάνουν μόνο δυστυχισμένους. Μέρος της γήρανσης με ένα είδος συναισθηματικής γαλήνης είναι να σταματήσουμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με όλους τους άλλους. Σίγουρα, κάποιοι άνθρωποι τα έχουν καταφέρει καλύτερα. Πάντα θα το κάνουν. Αλλά πρέπει να αποδεχτούμε τους εαυτούς μας γι’ αυτό που είμαστε.
Η αποδοχή είναι μια περίπλοκη πρόταση. Στο βαθμό που ισχύει για την αίσθηση του εαυτού μας, σημαίνει ότι δίνουμε στον εαυτό μας συγχωροχάρτι με βάση το πώς φτάσαμε εδώ. Η προϊστορία έχει σημασία, και κανενός η ιστορία δεν είναι ποτέ απλή. Με τη δική μας ιστορία στο μυαλό μας, είναι εντάξει να βολευτούμε σε αυτό που είμαστε χωρίς να φανταζόμαστε ποιοι θα μπορούσαμε να ήμασταν. Είναι τρελό να υποθέτουμε ότι θα μπορούσαμε να ήμασταν διαφορετικοί, καλύτεροι, πιο ισχυροί υποστηρικτές του αμερικανικού τρόπου. Αυτοί είμαστε τώρα. Τα υπόλοιπα είναι άσκοπη σβούρα.
Πρότεινα στον Τζακ αντί να συγκρίνει τον εαυτό του με τους λαμπερούς συμμαθητές του, να είναι ο καλύτερος που μπορεί για να προχωρήσει μπροστά. Ο διάσημος ψυχαναλυτής, Erik Erikson, παρατήρησε ότι η κύρια σύγκρουση που διαπραγματευόμαστε στα γηρατειά είναι η αποδοχή αυτού που είμαστε έναντι της απόγνωσης για αυτό που δεν είμαστε. Αν υποθέσουμε ότι η απελπισία είναι ακινητοποιητική και μας αφήνει να νιώθουμε απελπισμένοι, τότε η αποδοχή (αυτό που ο Erikson ονομάζει “συμφιλίωση”) είναι το αντίθετό της, η αίσθηση ότι ενώ δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, μπορούμε ωστόσο να αξιοποιήσουμε στο έπακρο αυτό που είμαστε. Ξεκινώντας από τώρα.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι δεν θέλουμε να ξεκινήσουμε μια σειρά από podcasts όταν θα είμαστε 80 ετών; Ας υποθέσουμε ότι απλά αισθανόμαστε ότι κάναμε ό,τι μπορούσαμε και αυτό ήταν όλο. Και αυτό είναι εντάξει. Αν έχουμε έρθει στη δεύτερη, ή ακόμα και στην 100ή θέση, αυτός δεν είναι επαρκής λόγος για να νιώθουμε αμυντικοί ή αποθαρρυμένοι. Η ζωή είναι πολύ μικρή. Δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι δεν ανταποκριθήκαμε στις δυνατότητές μας μόνο και μόνο επειδή κάποιος άλλος τα κατάφερε καλύτερα.