Οι περισσότεροι αναπληρωτές μπορεί να μην το παραδέχονται, αλλά ίσως αυτή θα έπρεπε να είναι η πραγματική στιχομυθία μεταξύ χιλιάδων νέων, κάθε Σεπτέμβρη, Οκτώβρη ή Νοέμβρη…Κάθε χρόνο. Για πολλά χρόνια.
Γράφει ο (μόνιμος) αναπληρωτής…
-Πού σε κάλεσαν;
-Με κάλεσαν!
-Πού;
-Δεν έχει σημασία! Αρκεί που με κάλεσαν!
Η ίδια διαδικασία, το ίδιο σύνολο αλλαγών στην οικογένεια, στους φίλους, με τον/την σύντροφο, στον τόπο διαμονής. Κι έπειτα, οι ίδιες προσδοκίες, τα ίδια συναισθήματα, σε κάθε νέο τόπο εργασίας, όπου πρέπει να ξαναγίνεις ο επαγγελματίας εκπαιδευτικός, να ξεκινήσεις να προσφέρεις στο σχολείο, στα πιτσιρίκια που περιμένουν τον δάσκαλο και τη δασκάλα τους (μερικές φορές κανά δυο μήνες μετά τον αγιασμό, γιατί λεφτά δεν υπάρχουν, αυτά τα φάγαμε μαζί). Και φυσικά, να προσαρμοστείς ξανά, να τακτοποιηθείς, να κάνεις νέες παρέες, ενώ ταυτόχρονα θα γνωρίζεις ότι όλο αυτό έχει ημερομηνία λήξης και θα επαναληφθεί για κάμποσα χρόνια ακόμη.
Τι; Θες να ορίζεις εσύ τη ζωή σου; Θες να επιλέξεις τους ανθρώπους και το περιβάλλον που θα ζεις; Θες να κάνεις οικογένεια; Θες να είσαι σ’ ένα σχολείο για μια ολόκληρη σχολική χρονιά; Να νιώσεις ότι είσαι μέρος αυτού του σχολείου; Αδιάφορο. Είσαι φτηνό εργατικό δυναμικό. Που δεν κοστίζεις και τίποτα στο κράτος, γιατί πληρώνεσαι από το ΕΣΠΑ. Έχουμε κρίση, δε γίνεται να διοριστείς. Περιμένεις εδώ και έξι επτά χρόνια, θα περιμένεις άλλα τόσα, τι επιλογή έχεις άλλωστε; Θα περιμένεις να γίνεις σαράντα, κι αν ξεπεραστεί η κρίση, βλέπουμε… Είσαι και τυχερός που δουλεύεις, μη μιλάς, κοίτα όλους τους άνεργους επιστήμονες, αυτό να σκέφτεσαι να νιώθεις καλύτερα. Να βλέπεις και τηλεόραση, να τρομοκρατείσαι, για να είσαι σίγουρος, ότι δικαιολογημένα νιώθεις καλύτερα.
Σε ενάμιση μήνα το πολύ, θα σ’ έχουν καλέσει. Θα τα ξεχάσεις όλα αυτά, μέχρι τον Ιούνη. Θα αδιαφορείς επί εννιά μήνες για τους ανέργους, την οικονομία, τη κρίση κι όλα αυτά. Αυτά δε βρίσκουν θέση στις συζητήσεις των αναπληρωτών, είναι βαρετά, κι ας ορίζουν τη ζωή σου. Εξάλλου τι μπορούμε να κάνουμε; Δεν αλλάζει τίποτα, απλά θα λέμε τα ίδια και τα ίδια μέχρι να γίνουμε 40… ( ? )
Και να φανταστείς, ότι γελάμε με τις γάτες που κυνηγάνε την ουρά τους…
ΠΗΓΗ: e-mesara.gr